गझल

पौर्णिमेचे चांदणे नेसून ये
आज तू कोजागिरी होउन ये

काल जे शिंपून गेलो अंगणी
चांदणे ते आज तू वेचून ये

पोळलो आगीत ज्या, झेलू नको तो जाळ तू
ज्या चुका मी काल केल्या त्या चुकांना टाळ तू

देत आहे मी तुला माझीच ही कादंबरी
ह्या चुकांच्या पुस्तकाची रोज पाने चाळ तू

पेटली जी काल होती आज का ती थंड ज्वाला?
सूर ओठांतील राणि का असा निस्तेज झाला?

बेगड्या त्या मौत्तिकांचा हट्ट दे सोडून आता
ओवुनी मी आसवांना गुंफली ही मुग्ध माला

तुझी ती तान आता याद येते
अदा बेभान आता याद येते

तुला पाहून होते संपले जे
हरवले भान आता याद येते

स्पर्शता तू आज मी बेभान झालो
आसमंती दाटले तूफान झालो

या तुझ्या ओठांस राणी स्पर्शण्या
मी पहाटे छेडलेली तान झालो

छेडतो जेथे कुठे मी सूर माझा
लोटतो गावात सार्‍या पूर माझा

भांडतो आहे अता मी वादळाशी
वेगळा आहे अताशा नूर माझा

जी तुझ्या पासुन नाही वेगळी
सावली गोर्‍या तनाची सावळी

काय मी देउ तुला आता सखे
अर्पितो माझ्या जिवाची पाकळी

ना रिता झाला कधी त्या लाजर्‍या मेघात मी
आजही थांबून आहे पापणीच्या आत मी

ज्या ठिकाणी श्वास माझा कोंडला होता कधी
त्या हरामी मैफ़लीचे गीत नाही गात मी

हाती दिलास माझ्या हा मंतस्र्न प्याला
केला रिता तरीही जातो भस्र्न प्याला!

साकी तुझ्या सुरेची आहे अशीच जादू
जातो तहानल्याला प्यासा कस्र्न प्याला

नाही कुणीच माझ्या सत्यास जाणणारे
आहेत सर्व येथे खोटेच कुंथणारे

ते लोक कोण जाणे मज भेटतील केंव्हा
श्वासांत मोगर्‍याच्या गंधास गुंफणारे