कथा

"मॉमला ऍडमिट केलंय डॅड, येऊ शकशील का?"

"का? काय झालं आता? लीव्हर का परत?"

"___"

"लाखदा सांगितलं होतं तिला, एवढं पिऊ नको म्हणून"

"तू सोडून गेलास म्हणूनच प्यायला लागली होती ना?"

"डोन्ट यू ब्लेम मी नाऊ. बारा वर्षं झाली मी सोडून जाऊन. आयुष्यभर ती मलाच ब्लेम करत रहाणार आहे का?"

"डॅड प्लीज स्टॉप इट. तू येऊ शकशील का?"

"हॉस्पिटलला बिलं माझ्या नावावर पाठवायला सांग. सेटल होतील"

"इट्स नॉट अबाऊट मनी डॅम इट. ती घरात कोसळल्यापासून तुझं नाव घेतीये. आत्ता बेशुद्ध असतानाही फक्त तुझंच नाव घेतीये."

'आपला नंबर कदी लागनार बा?' छोट्या चंद्यानं त्याच्या बापाचा, शंकऱ्याचा सदरा ओढत त्याला विचारलं.

'गप उबा ऱ्हा की, येवढी गर्दी दिसत नाय का तुला', शंकऱ्या त्याचा हात झटकत त्याच्यावर डाफरला. मनातल्या मनात आज चंद्याला का घेऊन आलो याचा विचार करत स्वतःवरच चिडला.

रेवा "साला कुत्रा हरामी लोचट" त्या सिक्युरिटी वाल्याला मनातल्या मनात सणसणीत शिव्या हासडून रेवा कंपनीत शिरली. रोजच्यासारखीच. तशी ती नवीनच होती या कंपनीत. दोनेक महिनेच झाले असतील जॉईन होऊन. पण अजून पर्मनंट नसल्यानं रोज सिक्युरिटी केबिन मध्ये जाऊन पास घ्यावा लागायचा तिला. आणि रोज तोच तो सिक्युरिटीवाला तेच ते प्रश्न विचारायचा पास द्यायच्या आधी. ते प्रश्न ठीक होते. नाव-गाव-पत्ता टाईप. पण ते विचारतानाचा त्याचा टोन. आणि मुख्य म्हणजे त्याची ती लुब्री नजर. आरपार भेदून जायची रेवाला. अक्षरश: कपडे भेदून आत शिरायची. आपण नागडे आहोत असं वाटायचं रेवाला रोज कंपनीत शिरताना.

शुक्रवार संध्याकाळ. सानिका आपल्या बावीसाव्या मजल्यावरच्या आलीशान अपार्टमेंटमध्ये कुलूप उघडून येते. एकटीच. जरा घाईतच असते. डिझायनर चपला घाईत काढून फेकते. खांद्यावरची स्टायलीश पर्स हॉलमधल्या सोफ्यावर फेकून देते. घड्याळात बघते, पावणे सहा वाजलेले असतात.

“नऊचा मूव्ही आहे. आहे भरपूर वेळ. ” तिचं एक मन म्हणतं. पण तिच्या दुसऱ्या मनाला हे काही पटत नाही. ती घाईनं बेडरुममध्ये जाते. वॉर्डरोब उघडून साड्या, ड्रेसेस आणि पार्टीवेअरच्या नीट लावून ठेवलेल्या घड्या धसमुसळेपणानं उलट्या-सुलट्या करायला लागते.

"नको ना गं जाऊस मला सोडून",

अस्ताव्यस्त खोलीतल्या विस्कटलेल्या बेडवर अस्ताव्यस्त पसरलेला तो तिला आर्जवं करत होता.

आरशासमोर उभं राहून नुकत्याच नेसलेल्या साडीच्या पदराच्या घड्या चापून चोपून बसवल्यावर पदराला पिन लावता लावता ती कोरडेपणानी म्हणली,

"मला जावं लागेल. अन ते आपल्या दोघांनाही माहित आहे"

"पण का? आणि अशी इतक्या लगेच अनोळखी, कोरडी कशी होऊ शकतेस तू"

"मला वाद घालायला वेळ नाहीये. सहा वाजत आलेत. अनीशला ग्राउंडवरून पिकअप करायची वेळ झालीये."

'आमचे येथे सर्व प्रकारची भुतं, पिशाच्च इ ठोक तसेच किरकोळ भावात कॉम्प्युटराईज्ड पद्धतीने उतरवून मिळतील' स्वामी चंद्रकुमार जोशी (BE Comp, US Returned)

(सूचना: वाड्यात चौकशी करत बसू नये, अपमान होईल. कुठेही काहीही चौकशी न करता डाव्या हाताच्या जिन्याने दुस या मजल्यावर येणे.

हल्ली तसा मी लवकरच उठतो. म्हणजे तसा mobile वर buzzer लावलेला असतोच, पण तो वाजायच्या आतच जाग येते. उठल्या उठल्या brush करणं, मग kettle on, करून चहा. चहा झाल्याबरोबर जसा वेळ आणि mood असेल त्यानुसार morning walk, jogging, किंवा अगदीच gym. तिथून आल्यावर व्यवस्थित breakfast आणि shower.

आपल्याला आपल्या रोजच्या आयुष्यात अनेक मूर्ख माणसं भेटत असतात. घरामध्ये, रस्त्यावर, ऑफीसात, बसमध्ये, स्टेशनवर, सरकारी कचेरीत, मित्रांच्या कट्ट्यावर... जिथे जाऊ तिथे वेगवेगळ्या रूपातले मूर्ख त्यांच्यातल्या मूर्खतेसह आपल्या समोर येत रहातात. त्यांच्या वागण्या बोलण्याचा आपल्याला भरपूर त्रास होत असतो. आपण नेमकं काय केलं, कसं वागलं तर हा त्रास कमी होईल याची आपल्याला कधीच टोटल लागत नसते.