गंभीर

जी तुझ्या पासुन नाही वेगळी
सावली गोर्‍या तनाची सावळी

काय मी देउ तुला आता सखे
अर्पितो माझ्या जिवाची पाकळी

नाही कुणीच माझ्या सत्यास जाणणारे
आहेत सर्व येथे खोटेच कुंथणारे

ते लोक कोण जाणे मज भेटतील केंव्हा
श्वासांत मोगर्‍याच्या गंधास गुंफणारे

प्रत्येक रात्र येते घेउन याद राणी
गेली किती युगे मी देतोय साद राणी

पेटून थांबलाहे ॐकार स्पर्श माझा
ऐकू तुला न येई हा ब्रम्हनाद राणी

रामायणात सीता भूमीत गुप्त झाली
जाशील तू कुठे गं, भूमीच लुप्त झाली

आता पराभवांची काहीच बोच नाही
पाहून रक्त माझे चंडी प्रतप्त झाली

छेडला हा सूर कोणी बासरीचा?
स्पंदला का राग माझ्या अंतरीचा?

आज मी गाउ सखे गाणे कशाला
मैफ़लीचा नूर नाही नेहमीचा

हाय, नाही आज या पेल्यात जादू
घेतला हाती घडा तू काकवीचा!

काढुनी यांच्यासवे मी जन्म माझा
चेहरा कोणीच नाही ओळखीचा

पाहुनी तव संपली माझी प्रतीक्षा
आज साथी भेटला जन्मांतरीचा

एवढी झाली आहे आता उधारी
हा न माझा श्वास माझ्या मालकीचा

एक साधे पानही हातात नाही
छाटला त्यांनी असा माझा बगीचा

भलतेच काहि आज मी बोलून गेलो
सर्व काहि सत्य मी सांगून गेलो

तारका ती आजही आलीच नाही
आवसेने मी पुन्हा गांजून गेलो

सत्य हृदयातील या सांगायचे आहे कुठे?
गीत माझ्या अंतरीचे गायचे आहे कुठे?

शोधतो आहे जरी मी मार्ग वेड्यासारखे
हे कधी कळलेच नाही जायचे आहे कुठे?

मी कधी शुध्दीत होतो? नेहमी धुंदीत होतो!
ऐकले नाही कुणाचे माझिया मस्तीत होतो!

दाटतो सार्‍या दिशांना होउनी मी मेघ काळे
मी सदा माझ्याचसठी पावसाची प्रीत होतो

राजवाड्यांची कधी मी कौतुके केलीच नाही
आजही मातीत आहे, नेहमी मातीत होतो

रिते हे रकाने भरावे कसे?
सुखाचे सुडोकू सुटावे कसे?

इथे हा असा अन तिथे तो तसा
कुठे कोण हे ओळखावे कसे?

आग हृदयी, वादळे डोळ्यांत का?
माणसे या गावची गुंत्यात का?

पाहिले माझ्यात ऐसे काय हे?
आरसा पाहुन मज प्रश्नात का?