जादूचा फुगा
माझ्यापाशी एक जादूचा फुगा आहे
फुगवायला सोपा, फोडायला अवघड
कधी आला माझ्यापाशी?.... आठवत नाही
पण आठवतं तेंव्हापासून आहेच माझ्या सोबत
वैयक्‍तिक
प्रेम करत जगायचं... जगण्यावर
मी पुढच्या तासाभरात मरण्याची शक्यता किती आहे?
जवळपास शून्य!
दिवसा-दोन दिवसात?
शून्याच्याच जवळपास!
महिन्याभरात? वर्षभरात?
तिनं विचारलं, ‘हे जीवन काय आहे रे?
तिनं विचारलं, ‘हे जीवन काय आहे रे?
आणि जगणं म्हणजे काय?
फार पाल्हाळ लावू नकोस,
एका शब्दात सांग!’
जगण्याची सोपीशी बाराखडी!
सुख, संपत्ती, सेक्स, संतती, संसार
अशा ‘स’ च्या बाराखडीत अडकलेलं आयुष्य
आनंद, एेश्वर्य, आरोग्य, आधार, आदान-प्रदान
अशा ‘अ’ च्या बाराखडीत आणुन जगू शकणं
हल्ली आम्ही साठवून ठेवतो
हल्ली आम्ही साठवून ठेवतो
सगळेच अनुभण्यासारखे क्षण
आमच्या मोबाईल मध्ये
पुन्हा कधीतरी निवांत अनुभवण्यासाठी....
माझं दुःख आता शहाणं झालं!!
पापण्यांमधून झरू देण बंद केल्या नंतर
अलगद माझ्या ओठांवर उतरणारं गाणं झालं
माझं दुःख आता शहाणं झालं!!
दु:ख माझे सांगू किती
दु:ख माझे सांगू किती
शब्दं पुरतच नाही
सुख कळविणण्यासाठी
शब्दं उरतच नाही!
धडाम धुडुम धुम धुम
धडाम धुडुम धुम धुम
धडाम धुडुम धमु धुम
पाउस आला सर सर सर
वेचुया गारा भर भर भर
पाण्यात नाचु गर गर गर
पाणी उडे छम छम...
धडाम धुडुम धुम धुम
पाऊस फिरकला नाही, नुसतेच ढगाळून गेले
डोळ्यात चार थेंबांचे
आभाळ तरारुन गेले
पाऊस फिरकला नाही,
नुसतेच ढगाळून गेले
दाटून आले तेंव्हा मी
रोवून पाय बसलोही
देहात जरा रुजण्याचे
आभास थरारुन गेले
गोंगाट कुठे मेघांचे,
थैमान कुठे वाऱ्याचे
अन जरा थरकता वीज,
अस्तित्व लकाकून गेले
येईल अता वेगाने,
भिजवेल मला प्रेमाने
गात्रांत नव्या स्वप्नांचे
आभाळ फुलारुन गेले
मज किती वाटले तरिही,
मी किती थांबलो तरीही
पाऊस फिरकला नाही...
नुसतेच ढगाळून गेले...
तुझी नजर...
असे जहालसे जहर तुझी नजर
मनात निर्मिते कहर तुझी नजर!
कितीक टाळलेस शब्द तू तरी
हळूच देतसे खबर तुझी नजर
पाने
