वैयक्‍तिक

एक साधी दिवाळी
तिच्या आभाळभरून आठवणी!

लहानपणची फटाके-किल्ल्याची दिवाळी
तरुणपणीची मित्रांच्या कल्ल्याची दिवाळी

दहाव्या मजल्यावरचं
दहा बाय वीसचं माझं छोटंसं टेरेस
ओपन टू स्काय वगैरे
त्यात आम्ही हाैसेनं फुलवलेली
छोटीशी बाग
गुलाब, मोगरा, जाई, प्राजक्तापासून
शेवंती, झेंडू, सदाफुली आणि चाफाही!

एका प्रसन्न सकाळी
टेरेसमधल्या जास्वंदाला आलेलं
टपोरं पिवळटसर केशरी फूल आणि त्यावरले दवबिंदू बघून
सुचायला लागतं काहीतरी
'पाकळ्यांवरी अवघडलेले दवबिंदूंचे मोती' वगैरे

एवढ्यात माझा मुलगा तिथे येतो,
तो ही ते फूल बघतो
'वॉव बाबा, कालच शाळेत सांगितलं
सरफेस टेन्शनमुळे पाण्याचे ड्रॉप्स बनतात
बघा त्या फुलावर आहेत...
काय सॉलिड ना!'

बायकोही येते
ती ही ते फूल बघते
'आहा! तुला सांगत होते ना
तो हाच केशरी रंग
अशीच साडी बघितली परवा मी
काय मस्त आहे ना!'

उंच उंच वृक्षांनी भरलेल्या विस्तीर्ण जंगलात
मधेच कुठेतरी
निवांत पहुडलेला भला मोठा अोंडका
जगण्याचा भार असह्य होऊन
उन्मळून पडलेल्या एखाद्या महाकाय वृक्षाचा
कदाचित शंभरेक वर्षांचा

आजवर जे वाटलं ते लिहिलं
जसं वाटलं तसं लिहिलं
जे लिहिलं ते आॅनलाईनच पोस्ट केलं
कधी फोरम्सवर
कधी स्वतःच्या वेबसाईटवर
कधी फेसबूकवर

माझ्यापाशी एक जादूचा फुगा आहे
फुगवायला सोपा, फोडायला अवघड
कधी आला माझ्यापाशी?.... आठवत नाही
पण आठवतं तेंव्हापासून आहेच माझ्या सोबत

मी पुढच्या तासाभरात मरण्याची शक्यता किती आहे?
जवळपास शून्य!
दिवसा-दोन दिवसात?
शून्याच्याच जवळपास!
महिन्याभरात? वर्षभरात?

तिनं विचारलं, ‘हे जीवन काय आहे रे?
आणि जगणं म्हणजे काय?
फार पाल्हाळ लावू नकोस,
एका शब्दात सांग!’

सुख, संपत्ती, सेक्स, संतती, संसार
अशा ‘स’ च्या बाराखडीत अडकलेलं आयुष्य
आनंद, एेश्वर्य, आरोग्य, आधार, आदान-प्रदान
अशा ‘अ’ च्या बाराखडीत आणुन जगू शकणं

हल्ली आम्ही साठवून ठेवतो
सगळेच अनुभण्यासारखे क्षण
आमच्या मोबाईल मध्ये
पुन्हा कधीतरी निवांत अनुभवण्यासाठी....