वैयक्‍तिक

डोळ्यात चार थेंबांचे
आभाळ तरारुन गेले
पाऊस फिरकला नाही,
नुसतेच ढगाळून गेले

दाटून आले तेंव्हा मी
रोवून पाय बसलोही
देहात जरा रुजण्याचे
आभास थरारुन गेले

गोंगाट कुठे मेघांचे,
थैमान कुठे वाऱ्याचे
अन जरा थरकता वीज,
अस्तित्व लकाकून गेले

येईल अता वेगाने,
भिजवेल मला प्रेमाने
गात्रांत नव्या स्वप्नांचे
आभाळ फुलारुन गेले

मज किती वाटले तरिही,
मी किती थांबलो तरीही
पाऊस फिरकला नाही...
नुसतेच ढगाळून गेले...

असे जहालसे जहर तुझी नजर
मनात निर्मिते कहर तुझी नजर!

कितीक टाळलेस शब्द तू तरी
हळूच देतसे खबर तुझी नजर

प्रत्येक पापणीच्या पडद्यात वेदनांचे आभाळ दाटलेले
प्रत्येक माणसाच्या हृदयात वादळाचे थैमान माजलेले

बाहेरच्या जगाचे पचवून वीष सारे अंतर्मनात जावे
प्रत्येक सागराच्या गर्भास अमृताचे वरदान लाभलेले

वेळ रात्रीची... एकांताची
पाऊस जोराचा... आकांताचा...

खिडकीच्या काचेवर त्वेषानं आपटणारे थेंब
घरात जरी येत नसले
तरी हृदयात खोलवर शिरत रहातात
आणि
घराबाहेरचे वादळवारे आता
मनातही वेगानं फिरत रहातात

भांडण तंटे हे तर तरंग होते
तिचे नि माझे नाते अभंग होते!

एक दुज्यांची काटछाट करताना
शब्दशाप हे हळवे पतंग होते

ऋतू येत होते, ऋतू जात होते
कधी खिन्न होते, कधी गात होते!

किनारे सुखाचे कुणाला मिळाले?
कितीसे खलाशी समुद्रात होते...

भास आहे सर्वकाही...
जीवनाला अर्थ नाही

तो म्हणे सर्वत्र आहे
(भेट नाही एकदाही...)