गझल

भेटण्याला वाकले आभाळ सारे
सांग तू आतातरी येशील का रे?

धावुनी मागे तुझ्या वेड्याप्रमाणे
श्रांत आता जाहले बेभान वारे

सोडुनी ये तू तुझ्या आकाशगंगा
चांदणे गावातले या गंधणारे!

दाटला चोहीकडे अंधार तेंव्हा
तेवणारा तूच तू होतास ना रे?

धृपदे श्वासांत माझ्या ओवताना
अंतरेही जीवनाचे तूच गा रे!

थांबले केंव्हाच सारे, एकटा मी चालतो
सोबतीला फक्त तारे, एकटा मी चालतो

धाव घेण्यालायकीची एकही नाही दिशा
भोवताली खिन्न वारे, एकटा मी चालतो

कसा कैफ़ होता, कसा माज होता
व्यभीचार त्यांचा घरंदाज होता!

जरी पाठ माझी, तरी घाव झाला
सखा भेटला तो, दगाबाज होता

कसे आज ओठी सुचावेच गाणे
नव्या संभ्रमांना जुना साज होता

दुजा कोण घेई, दुज्याच्याच धावा
उभा जायबंदी फलंदाज होता!

पुन्हा ढाळती ते फुकाचेच आसू
सुखांचा उमाळा पुन्हा आज होता!

झगमगणारे अंबर तू
दरवळणारे अत्तर तू

ओठांवरला प्रश्न कधी
हृदयामधले उत्तर तू

खळाळणारा तूच झरा
उधाणवेडा सागर तू

तूच नभीचे इंद्रधनू
लखलखणारा भास्कर तू

जीव गुंफला तुझ्या गळा
मम जीवाला सावर तू!

आले किती खलाशी, गेले किती खलाशी
वाहून सागराने नेले किती खलाशी

आपापला किनारा ज्याचा तयास प्यारा
कोणास खंत नाही मेले किती खलाशी

थोडेच लोक ऐसे जे पाहतात तारे
होतात काजव्यांचे चेले किती खलाशी!

साध्याच वादळाने हे सांडतात सारे
सांभाळतात हाती पेले किती खलाशी?

येता नवा किनारा सोडून नाव देती
रचतात आठवांचे झेले किती खलाशी?

सार्‍या जुन्या स्मृतींचा बाजार मांडलाहे
धुंडाळती सुखांचे ठेले किती खलाशी!

आजही तुझ्या घरात थांबली तस्र्ण रात
आजही तस्र्ण चंद्र पेटतो तुझ्या उरात

का अशी तुझी मिजास, दूर लोटले नभास
ही अशी कधी कुणास भेटते न चांदरात

ठेवले किती जपून, श्वास श्वास मंतरून
ठेवतो तुझी मशाल पेटवून अंतरात

रोज तेच तेच रंग, तेच ते जुने तरंग
माझिया स्र्पास मीच पाहतोय आरशात

झेलुनी तुझे तणाव, चालते अजून नाव
भोगतो अजून राज्य मी उदंड सागरात

त्यांच्या ऋतुंप्रमाणे जगणे मला न आले
ते सांगतील तेंव्हा फुलणे मला न आले

हा चेहराच माझा या आरशात आहे
भलत्याच चेहर्‍यांना बघणे मला न आले

त्यांच्या भल्या सुखांच्या या लांब लांब रांगा
रांगेत कोणत्याही बसणे मला न आले

मारावयास आले त्यांना दिली फुले मी
साधे धनुष्य हाती धरणे मला न आले

जे जे घडावयाचे ते ते घडून गेले
विझणे तुला न आले, जळणे मला न आले

आयुष्य संपताना याचीच खंत आहे
माझ्या मनाप्रमाणे मरणे मला न आले

भोवताली गाव सारे थांबले होते
दूर माझे खिन्ना वारे थांबले होते

वादळे झेलून गेलो मी कुण्या देशी
माझियासाठी किनारे थांबले होते

मंदिराचा उंबरा मी गाठला तेंव्हा
स्वागताला वाटमारे थांबले होते

आजही तूफान माझे रोखण्यासाठी
पुस्तकी काही उतारे थांबले होते

जाणिवांची आजही पेटे न शेकोटी
कोण जाणे का निखारे थांबले होते

कालची मैफील माझी रंगली ऐसी
लोक काही भांडणारे थांबले होते!

मद्यशाळा ती कधीची कोरडी झाली
रिक्त प्याले झिंगणारे थांबले होते

पाहिजे ते सर्व केले वेळच्यावेळी
ना मला काही मिळाले वेळच्यावेळी

देत आहे मी तुला ही राखरांगोळी
मी जळोनी राख झाले वेळच्यावेळी

कौतुकासाठी कधी आले कुणी नाही
भांडण्याला लोक आले वेळच्यावेळी

का कळेना काळ माझा थांबला आहे
सूर्य आले, चंद्र आले वेळच्यावेळी

झिंगलो नाही कसा झोकूनही दारू
पीत होतो धुंद प्याले वेळच्यावेळी

या घड्याळाचे जरीही थांबले काटे
देत होतो मीच टोले वेळच्यावेळी

तापला होतास तू माझ्याच साठी रे
मी तुझा पाउस झाले वेळच्यावेळी

माझे जरा तरी तू ऐकून बोलणे घे
विझवून हे निखारे पदरात चांदणे घे

सारेच फेकुनी दे काटे उरातले तू
श्वासांत मोगर्‍याचे निष्पाप गंधणे घे

होवून लाट राणी आता मिठीत येना
तूफान सागराचे बेहोष झिंगणे घे

देवू नको निवाडा तूही जुना पुराणा
माझ्या जुन्या गुन्ह्यांची ऐकून कारणे घे

या अंगणात माझ्या आनंद शिंपतो मी
तूही अता ऋतुंनी आभाळ शिंपणे घे