विनोदी

सगळ्या पुरुषांचं एक स्वप्न असतं
ऐन मॅचच्या दिवशी आपल्या
बायकोनं माहेरी गेलेलं असावं
आणि
सोफ्यावरती बसून राहून
बियरवरती बियर ढकलत
आपण मॅच बघत बसावं!

एकदा ज्ञानेश्वरांना
भेटण्या गेलो आम्ही
अडचणी सार्‍याच अमुच्या
सांगण्या गेलो आम्ही

ज्ञानदेवा वाटते मज
चैन होती आपली
भाजण्या मांडे स्वतःचे
पाठ आपुली तापली

ज्ञानदेवा सांग आम्हा
पाठ कैसी तापते?
(गॅसच्या रांगेत येथे
पाठ आमुची वाकते!)

चूल नाही, गॅस नाही
स्टो सुद्धा आम्हा नको
पाठ ही अमुची पुरावी
आणखी काही नको!

हे तरी सांगा आम्हाला
बोलला रेडा कसा
वेदवाणी तो चतुष्पद
नेमका शिकला कसा?

भोवताली आमच्याही
केवढे रेडे इथे
पांढऱ्या टोप्यांतले हे
केवढे नेते इथे!

पिणं असतं आगळा उत्सव
त्याचा उरूस होऊ नये
प्यायला नंतर आपला कधी
वकार युनूस होऊ नये

घरी बसून दारू प्यायचे
खूप सारे फायदे असतात
हॉटेलमधे , बिल भरायचे
काटेकोर कायदे असतात

आम्ही कधीच दारूमधे
दुःख आमचं बुडवत नाही
दारू नेहमी शुध्दच ठेवतो

आपला ग्लास आपण सांभाळावा
दुसर्‍याला घेऊ देऊ नये
दुसर्‍याचा ग्लास उचलण्याची
वेळ आपल्यावर येऊ नये

अशीही वेळ असते जेंव्हा
कोणीच आपला नसतो
म्हणून आपण प्यायला जातो
तर नेमका ड्राय डे असतो

आपला पेग आपण भरावा
दुसर्‍यावर विश्वास ठेवू नये

प्यायला लागल्यावर चढायचीच
केंव्हा चढते ते कळत नाही
एकदा चढलेली उतरायचीच
उतरणं काही टळत नाही

दारु पिताना एक तत्व पाळावं
सोसेल तेवढीच प्यावी
सगळी संपवायला थोडीच हवी ?
उरली , तर घरी न्यावी!

एकदा चंद्रास त्या मी
एकट्याने गाठले
वाटले जे जे मला ते
बेधडक सांगीतले

सांग मजला मिरविशी तू
एवढे टेंभे कसे?
हाय तुझिया चेहर्‍यावर
एवढे खड्डे असे!

बोलला तो चंद्र मजला
चंद्रही नव्हता कमी
'या जगी खड्डे नसावे
ही कधी नसते हमी'

'मानवा वाटेल तुजला
चेहरा माझा बरा
पुण्यनगरीतील रस्ते
पाहुनी तू ये जरा!'

ऐकुनी ते बोलणे मग
मीच माझा वरमलो
सोडुनी संवाद सारा
'पुण्य'लोकी परतलो

(आता मी काय करतो)

तुम्ही घरात शिरता तेंव्हा
सारं शांत शांत असतं
चपला जागेवर, पेपर टिपॉयवर
सारं जागच्या जागी असतं
सोफ्यावरती बसून राहून
हातामधे रिमोट घेऊन
बायको नावाचं वादळ
तुमची वाट बघत बसलं असतं!

शिरस्त्राण (हेल्मेट) सक्तीनं ग्रासलेल्या समस्त पुणेकरांना सादर सविनय समर्पण!

सुपीक कोणा डोक्यामधली
सुपीकशी ही शक्कल
हरेक माथ्यावरती चढले
लोखंडाचे टक्कल!

(या आधी काय होतं!)
भुरभुरणारे केस कुणाचे
सळसळणाऱ्या लांब बटा
कभिन्न काळे केस कुणाचे
कुणा मस्तकी रंग छटा
(आता काय झालं)
दिसे न काही अता यातले
हरेक डोके असे झाकले!
हरेक डोके अता वाटते
एक-दुज्याची नक्कल!!
हरेक माथ्यावरती चढले
लोखंडाचे टक्कल!

सिंह जरी तू जगतासाठी
घरामधे तू ससा
हीच कहाणी तुझी मानवा
हाय असा तू कसा!

तुझ्या आरोळ्या डरकाळ्यांनी
दुमदुमते तारांगण
तुझी कर्तबे पाहुन होते
अचंबित तारांगण
घरात येता कशास होतो
तुझा कोरडा घसा!!
हीच कहाणी तुझी मानवा
हाय असा तू कसा!

कसा आज काव्यास यावा फुलोरा
सखे भोवताली, पसारा... पसारा...!

इथे ढीग आहे, तिथे ढीग आहे
जिथे पाहतो मी तिथे ढीग आहे
ढिगारे बघोनी मनाला शहारा
सखे भोवताली, पसारा... पसारा...