गझल

बीज लावले, रुजेल आज ना उद्या
वृक्ष गोजिरा झुलेल आज ना उद्या

एवढ्यात आवरू नकोस पाकळ्या
गंध अंगणी भरेल आज ना उद्या

वादळाचे गीत आता आणुया ओठांवरी
पावसाचे थेंब थोडे झेलुया अंगावरी

पान नाचे, फूल नाचे, नाचती साऱ्या दिशा
आसमंती मेघ वाजे, वीज नाचे अंबरी

माझे म्हणू जयाला, सारे तुझेच होते
तारे तुझेच होते... वारे तुझेच होते!

जे वाहतो तयाला ओझे कसे म्हणू मी
पाठीवरी फुलांचे भारे तुझेच होते

मी असा आभाळवेडा पंख मी फैलावतो
तोडुनी बेड्या जगाच्या उंच मी झेपावतो

मानली नाही कधीही कोणतीही बंधने
ना कुणाही वादळाने मी कधी थंडावतो

जीवनात चंद्रमा असेलही... नसेलही...
काळजात पौर्णिमा असेलही... नसेलही...

भाग्यदा ललाटरेख शोधली कितीकदा
यापुढे तिची तमा असेलही... नसेलही...

तुला मी सांगतो राणी, असे वागू नये
फुका आयुष्य कोणाचे असे मागू नये!

जरी चंद्रासवे ती रात सारी जागते
मला ती सांगते आहे 'सख्या जागू नये!'

मी तुलाच पूजले अपार
दुःख तू मला दिले अपार

एकही न गंध जीवनी
ऐकतो तुझी फुले अपार

इतका का छळ सखे
कुठले हे बळ सखे

तुझिया जाण्यामुळे
हृदयावर वळ सखे

ओढणीचा शेव जेंव्हा खेचला हळुवार
ओंजळीने चेहरा तू झाकला हळुवार

पाहिले तेंव्हाच माझे भान जाताना
रेशमाने देह जेंव्हा स्पर्शला हळुवार

प्यासलेले ओठ तू ओठांत घेताना
अमृताचा कुंभ होता सांडला हळुवार

देत जे गेलीस ते मी घेत जाताना

सखये तू राहतेस दूर किती...
इकडे मी पोहतोय पूर किती...

सगळे दिधले तुलाच अंतरंग
उसने आणू अजून नूर किती?