वैयक्‍तिक

आकाश भारलेले सारे सरून गेले
तारे विझून गेले, वारे विरून गेले

घनघोर पावसाला बोलावले कितीदा
शेतास थेंब थोडे ओले करून गेले

जीवनाला ग्रासणारी वंचना माझी सखी
जाणतो आहे अता मी, वेदना माझी सखी

काय हे झाले फुलांचे वाळल्या का पाकळ्या?
वाळवंटी या सुखांची कल्पना माझी सखी

चांद होता, रात होती, रातराणी सोबती
आसमंती प्रीत होती, धुंद गाणी सोबती

सूर होता, नूर होता, पूर होता जीवनी
हाय आता आठवांच्या रिक्त खाणी सोबती

वादळाचे गीत आता आणुया ओठांवरी
पावसाचे थेंब थोडे झेलुया अंगावरी

पान नाचे, फूल नाचे, नाचती साऱ्या दिशा
आसमंती मेघ वाजे, वीज नाचे अंबरी

मी असा आभाळवेडा पंख मी फैलावतो
तोडुनी बेड्या जगाच्या उंच मी झेपावतो

मानली नाही कधीही कोणतीही बंधने
ना कुणाही वादळाने मी कधी थंडावतो

तुला मी सांगतो राणी, असे वागू नये
फुका आयुष्य कोणाचे असे मागू नये!

जरी चंद्रासवे ती रात सारी जागते
मला ती सांगते आहे 'सख्या जागू नये!'

इतका का छळ सखे
कुठले हे बळ सखे

तुझिया जाण्यामुळे
हृदयावर वळ सखे

ओढणीचा शेव जेंव्हा खेचला हळुवार
ओंजळीने चेहरा तू झाकला हळुवार

पाहिले तेंव्हाच माझे भान जाताना
रेशमाने देह जेंव्हा स्पर्शला हळुवार

प्यासलेले ओठ तू ओठांत घेताना
अमृताचा कुंभ होता सांडला हळुवार

देत जे गेलीस ते मी घेत जाताना

सखये तू राहतेस दूर किती...
इकडे मी पोहतोय पूर किती...

सगळे दिधले तुलाच अंतरंग
उसने आणू अजून नूर किती?

रक्त माझे आटले, आता पुरे
श्वास माझे थांबले, आता पुरे

ओढतो आहेस का चाबूक तू
चाबकाला लागले, आता पुरे!