प्रेरणादायी
असायचा तेजाचा पर्वत माझा भारत
करायचा तार्‍यांशी शर्यत माझा भारत
कितीक नेते, किती लफंगे, भ्रष्टाचारी
लुटणार्‍यांची बनला दौलत माझा भारत
निखार्‍यांसही रंग येथल्या हिरवे-भगवे
युगायुगांचा आहे धुमसत माझा भारत
महाल होते सोन्याचेही इथे एकदा
कर्ज अताशा आहे मागत माझा भारत
दिल्लीमधला हरेक नेता सुखात आहे
जरी कधीचा पडला खितपत माझा भारत
सरकारांचे वाचुन धोरण प्रश्नच पडतो
कुणास आहे कळला कितपत माझा भारत
जरी भासतो एक तरी हा असे वेगळा
याचा भारत, त्याचा भारत, माझा भारत
पाहून माणसांना बुजतो अजून मी
गर्दीत एकट्याने जगतो अजून मी
सौद्यात जीवनाच्या हरलो कितीकदा
बाजार मांडताना दिसतो अजून मी
बीज लावले, रुजेल आज ना उद्या
वृक्ष गोजिरा झुलेल आज ना उद्या
एवढ्यात आवरू नकोस पाकळ्या
गंध अंगणी भरेल आज ना उद्या
वादळाचे गीत आता आणुया ओठांवरी
पावसाचे थेंब थोडे झेलुया अंगावरी
पान नाचे, फूल नाचे, नाचती साऱ्या दिशा
आसमंती मेघ वाजे, वीज नाचे अंबरी
मी असा आभाळवेडा पंख मी फैलावतो
तोडुनी बेड्या जगाच्या उंच मी झेपावतो
मानली नाही कधीही कोणतीही बंधने
ना कुणाही वादळाने मी कधी थंडावतो
ठोकरूया धर्म सारे
या, करूया कर्म सारे
स्वर्ग हा कर्मात आहे
जाणुया हे मर्म सारे
भूतकाळाची नकोशी बंधने तोडू
वर्तमानाशी नव्याने नाळ या जोडू
कालचे जे भूत होते कालचे होते
`काल' साठी मी सुखांचा `आज' का सोडू
रेखुया जे पाहिजे ते जीवनामध्ये
जी नकोशी सर्व पाने या चला खोडू
साकडे घालू नव्या आकाशगंगांना
नेहमीच्या खिन्ना वाटांना अता मोडू
आसमंताचा नव्याने वेध घेण्याला
भोवताली गुंफलेले कोष या फोडू
तुझ्या नि माझ्या घर्मकणांनी बनलेले घरकुल
तुझ्या नि माझ्या प्रेमफुलांनी सजलेले घरकुल
चहुदिशांना तांडव भरल्या लाटा असताना
तुझी नि माझी ओढ बघोनी तरलेले घरकुल
जरी सभोती केवळ होती रणरणती उन्हे
आपण दोघे पाहत होतो, नसलेले घरकुल
या वाटांना त्या वाटांशी जोडत असताना
दोन जिवांना गुंफत होते गढलेले घरकुल
आयुष्याशी लढता लढत थकलो जेंव्हाही
धावत गेलो सावरावया थकलेले घरकुल
थांबले केंव्हाच सारे, एकटा मी चालतो
सोबतीला फक्त तारे, एकटा मी चालतो
धाव घेण्यालायकीची एकही नाही दिशा
भोवताली खिन्न वारे, एकटा मी चालतो
झगमगणारे अंबर तू
दरवळणारे अत्तर तू
ओठांवरला प्रश्न कधी
हृदयामधले उत्तर तू
खळाळणारा तूच झरा
उधाणवेडा सागर तू
तूच नभीचे इंद्रधनू
लखलखणारा भास्कर तू
जीव गुंफला तुझ्या गळा
मम जीवाला सावर तू!
