गझल

ती जाताना 'येते' म्हणून गेली
अन जगण्याचे कारण बनून गेली!

म्हटली मजला 'मनात काही नाही'
पण जाताना मागे बघून गेली!

प्राण ओसरायचाच आज ना उद्या
देह हा जळायचाच आज ना उद्या

वात थोडकी तसेच तेल थोडके
दीप मंद व्हायचाच आज ना उद्या

घे गड्या, फुलून घे, वसंत दाटला...
हा ऋतू सरायचाच आज ना उद्या

आवरावया हवीस प्यास चातका
मेघ ओसरायचाच आज ना उद्या

मोजलेस तू मनात आकडे किती
अर्थ शून्य व्हायचाच आज ना उद्या

घट्ट सोबती असो तुझा कुणी किती
हात तो सुटायचाच आज ना उद्या

भासते तुझेच गीत गुंजते नभी
सूर हा विरायचाच आज ना उद्या

अक्षरांना आस गीतांची
पावलांना ओढ पंखांची!

पाणपोया निर्मितो आम्ही
रीघ दारी तान्हलेल्यांची

मी आठवणींना टाळत बसलो आहे
अन स्वप्न उरीचे जाळत बसलो आहे

गातेस कसे हे सूर असे भरकटले
मी ताल तुझे सांभाळत बसलो आहे

किती आवडावे मला तू... तुला मी...
तरी का छळावे मला तू... तुला मी...

जसा चातका आठवे पावसाळा
तसे आठवावे मला तू... तुला मी...

दुष्मनी त्यांची अशी हळुवार आहे
दादही त्यांची जणू तलवार आहे!

मस्तकी घेऊन मजला नाचती ते
हे कशाचे प्रेम, हा व्यवहार आहे

सुचायचे ते सुचून झाले
लिहायचे ते लिहून झाले

अता खुलासे कशास देता
करायचे ते करून झाले!

आरशात चंद्रही दिसायचा कधी...
अंतरात सूर्यही जळायचा कधी...

राहुनी सुखांत शोधतो सुखे अम्ही
वारुळात वाल्मिकी रहायचा कधी...

ओठ जैसे बासरीसाठी
शब्द माझे मैफलीसाठी

स्पंदनांच्या रोजच्या वार्‍या
ज्ञानियाच्या पालखीसाठी

असायचा तेजाचा पर्वत माझा भारत
करायचा तार्‍यांशी शर्यत माझा भारत

कितीक नेते, किती लफंगे, भ्रष्टाचारी
लुटणार्‍यांची बनला दौलत माझा भारत

निखार्‍यांसही रंग येथल्या हिरवे-भगवे
युगायुगांचा आहे धुमसत माझा भारत

महाल होते सोन्याचेही इथे एकदा
कर्ज अताशा आहे मागत माझा भारत

दिल्लीमधला हरेक नेता सुखात आहे
जरी कधीचा पडला खितपत माझा भारत

सरकारांचे वाचुन धोरण प्रश्नच पडतो
कुणास आहे कळला कितपत माझा भारत

जरी भासतो एक तरी हा असे वेगळा
याचा भारत, त्याचा भारत, माझा भारत