मुक्‍तछंद कविता

सुख, संपत्ती, सेक्स, संतती, संसार
अशा ‘स’ च्या बाराखडीत अडकलेलं आयुष्य
आनंद, एेश्वर्य, आरोग्य, आधार, आदान-प्रदान
अशा ‘अ’ च्या बाराखडीत आणुन जगू शकणं

मी त्यांना सांगत होतो
दोन अधिक दोन चार...
पाण्याला रंग नसतो...
साप हा सरपटणारा प्राणी...
इत्यादी साधं सोपं गणित, शास्त्र वगैरे

हल्ली आम्ही साठवून ठेवतो
सगळेच अनुभण्यासारखे क्षण
आमच्या मोबाईल मध्ये
पुन्हा कधीतरी निवांत अनुभवण्यासाठी....

देशासाठी चांगलं काही करायचं, तर सत्तेत आलं पाहिजे
सत्तेत यायचं तर, निवडणुक जिंकायला पाहिजे

सव्वा अब्ज लोकांचे
अडीच अब्ज हात
अहोरात्र मेहनत करायला तयार असताना
या देशाचा कायापालट होणं
सहज शक्य आहे राव!

पापण्यांमधून झरू देण बंद केल्या नंतर
अलगद माझ्या ओठांवर उतरणारं गाणं झालं
माझं दुःख आता शहाणं झालं!!

आपल्या महाराष्ट्रात साहेब चारच!
पहिले घड्याळवाले आद्य काकासाहेब
दुसरे घड्याळवालेच ज्युनियर दादासाहेब
तिसरे वाघवाले धनुष्यबाणसाहेब
आणि चौथे मराठीवाले रेल्वेइंजिनसाहेब

जेंव्हा मी मांडलं माझ्या लाडक्या देशाचं भवितव्य
तरल, गहिऱ्या शब्दांतल्या कवितांमध्ये
लोक म्हणाले, कोण हा बावळट कवी?
काय लिहितोय हे टपराट…..

एक हजार पुरुष बालकांमागे
आठशेच स्त्री बालकं जगू देणारा आपला समाज,
त्यातून तयार होणारे कमीत कमी 200 'वंचित' पुरुष,
त्यांच्या आजुबाजूला
टीव्ही, सिनेमे आणि इंटरनेटद्वारे वाहणारी
सेक्स आणि पॉर्नची मुक्त गंगा,
'शारीरिक सुख हाच सर्वोच्च आनंद' या संदेशाचा
चहुदिशांनी सतत होणारा भडिमार,
या 'आनंदात' रमताना दिसलेले
काही थोर राजकीय, अध्यात्मिक आणि सामाजिक नेते...
आणि आपण काहीही केलं तरी
कायदा आपलं झाट वाकडं करू शकत नाही
ही खात्री...

हे सारं आमच्या समोर स्पष्ट दिसत असतानाही
आम्ही हतबल होऊन विचार करतो

दहिहंडी तूफान रंगली, गोविंदा बेभान नाचले
'होटोंको सीनेसे फेविकॉलसे चिपकाके' नाचले