मुक्‍तछंद कविता

पहाट जस जशी ओसरत जाते
तसा माझा फुलोरा बहरतच जातो
फुलून जातो मी अस्मानी गंधानं
आणि भारून टाकतो सारा परिसर

मग एखादीच वार्‍याची
हलकीशी झुळुक येते
आणि माझी शेकडो नाजुकशी लेकरं
माझ्या अंगाखांद्यावरून जमिनीकडे झेपावतात
मग जमतो एक बहारदार सडा
पांढर्‍या केशरी स्वर्गीय रंगांचा
माझ्याच पायाशी

जरासं उजाडल्यानंतर
नेहमीचेच काही वाटसरू येतात
काही गंध वेचून नेतात
काही तसेच तुडवून जातात

दिवस जसजसा चढत जातो
पायाशी सडा तसाच रहातो
आणि माझ्या बहराचं निर्माल्य बघत
मी मुकाट उभा रहातो....

एवढेच की, घेता यावे
रोज सुखाने श्वास
एवढेच की, रोज मिळावे
दोन सुखाचे घास

पंधरा ऑगस्ट हा एक उत्सवच असतो
वेगवेगळ्या वाहिन्यांमधून भळभळणाऱ्या
बाजारू देशभक्तिपटांचा
आणि
चौकाचौकात निमूटपणे उभ्या असलेल्या
तिरंग्यांना
कर्कश्श गाणी ऐकवणाऱ्या
उन्मत्त ध्वनिवर्धकांचा...

तेंव्हा कोसळत नाही
जेंव्हा हवासा हवासा
कोसळून पूर येतो
जेंव्हा नकोसा नकोसा

तुझे येणे तुझे जाणे
आणे डोळ्यातुन पाणी
तुझे असणे, नसणे
उरी उसासा उसासा....

अरे पावसा पावसा
कसे वागणे हे तुझे
पूर होणे, दूर जाणे
तुझा कशाचा भरोसा?

आजही शांत झोपले होते
नेहमीसारखीच...
मिटल्या डोळ्यांनी चाखत होते
माझी साखर पहाट...

आणि आजही तू आलास
मालकीहक्कानं मला गदागद हलवून
माझी प्राजक्तफुलं
तुझ्या पदरात पाडून घेतलीस...

तुझा उन्मेष संपल्यावर
पाहिलंही नाहीस ढुंकुन...
तसाच पाठ फिरवून निजुन गेलास

मग मी गोळा करत बसले
माझ्या फुटक्या पहाटेचे
रक्ताळलेले तुकडे
एक एक तुकडा बोचत होता जीवापाड
पण हुंदकाही देता येत नव्हता
भीती होती...
तुला परत जाग आली तर....

पहिला पाऊस पडतो तेंव्हा
एकच काम करायचं...
हातातली कामं टाकुन देउन
पावसात जाऊन भिजायचं!

दूर राहता हे जाणवते
झगड्यामध्ये घालवतो मी
सहवासाचे कितीतरी क्षण

मी लिहितो कारण,
मला वाटते जगण्या बद्दल
सुंदर काही...

तू नसताना
तुझ्या सयींच्या
उधाण लाटा
चहुदिशांना

दूर निघून जाण्यापूर्वी
एवढं तरी कर
अंगणात माझ्या घेऊन ये
एखादी तरी सर...